Donderdag 20 september 2007 – Natasha Bedingfield: ‘Loving without knowing’

Dat wat zich ‘hier en nu’ aandient, is je leven. Aan jou de lust of de last om 'hier en nu' op te vangen of te 'ontvangen'. Als je niet kunt ontvangen wat er gebeurt, dan hou je alleen jezelf over. Je gaat zelf je ‘hier en nu’ maken en invullen. Want 'buiten' komt niet 'binnen'. Je kruipt in jezelf weg en terug. Eigenlijk wijk je uit voor het leven, je doet afstand, er komt een kloof tussen ‘hier en nu’ en jou. Dat wat zich aandient als je helemaal open en ruim en ontvankelijk en rustig en stil bent, kun je het ‘positieve’ noemen. Het ‘positieve’ is dat wat er het eerst is in je beleving, de ervaring.

Het positieve heeft een negatief kantje, een tendens naar soberheid. Je moet leven met wat zich aandient, maar je leeft met zoveel méér. Veel dingen dringen zich aan je op. Het is vaak 'druk, druk, druk'. Je hoeft meestal niet te kiezen wat jou zal bezighouden, want alles en idereen en de kerk schreeuwen om aandacht. Je went aan 'geleefd worden'. Daarom kun je je vervelend voelen als er geen afleiding is. Maar meestal is er veel ruis en verdriet.

Hoe meer ervaringen je hebt, des te meer heb je de neiging om wat zich aandient op te vangen in een net van denk-dingen, van je eigen gedachten, gevoelens en ervaringen, waardoor het eigene en het pure van het ‘eerste’ opgeslokt wordt. Hoe meer verdriet je hebt, des te meer sluit je je af, tot je niet meer weet wat 'open' is. Je bent als je zo leeft dus eigenlijk alleen met jezelf, niet mét de dingen en de anderen. Alle denk-dingen bij elkaar kun je 'weten' noemen, je kunt erover 'vertellen'.

In de kerk en in de politiek kunnen mensen je soms van alles vertellen. En als ze dat presenteren met een air van 'belangrijk', dan laat je je gezeggen. Zo 'weet' je al allerlei dingen, nog eer je ze ervaren hebt. Dat gaat altijd een keer fout. En hopelijk snel. Want dan hebben mensen jou namelijk je ervaring ontstolen. Zeg niemand het leven 'voor'... Natasha Bedingfield zingt over iemand 'who knows how to love you without being told', aan wie het niet voorgezegd is wat liefhebben is. Je mag ook eigenlijk tegen niemand zeggen wat 'leven' is, of 'geloven', of 'hopen'. Iemand die het nog niet weet en dus niet kan en daardoor de grootste kans heeft om het te leren. Als je zoiets vóórzegt, dan maak je het iemand heel moeilijk om ooit nog te ontdekken wat liefde, geloven, hopen en leven écht is, namelijk 'hier en nu'.

Kun je zijn wat zich aandient, zoals de lelies op het veld, zoals de bergrede het noemt? Om dat te kunnen, zul je eerst je onrustig hart stillen, rustig worden, tot kalmte brengen, 'leeg' maken van herinneringen en vooral van 'voorgezegde' verhalen van anderen. Het onrustig hart is niet ‘böse’, het leeft en klopt alleen maar onrustig, het hoopt en het haakt naar leven. Het doolt, het heeft geen ‘thuis’. Vaak ook nog zonder soulmate, want er is niemand die hoort, die dúrft te luisteren naar je. Niemand die zijn hart dichtbij het jouwe houdt en dat volhoudt, ook als er geen kaarsjes branden. Een open hart voor jou, ook als je niet ‘gezellig’ bent. Een open hart, dat van zichzelf genoeg kracht en warmte heeft om je gerust te laten huilen. Een plek waar je voluit kunt worden en zijn en groeien. Het is goed om samen onzeker en open te zijn, om zo te ontdekken dat je tóch verder kunt.

Het ‘Koninkrijk van God’ is de plek van die openheid, waarin ook jij gevraagd wordt om open te zijn, om het oude en het 'voorgezegde' achter je te laten. Het Rijk van Christus is 'meer' en 'heel anders' dan het gewone. Daar is het ook een goede plaats om te leren beschikbaar en open te zijn voor het ‘eerste’. Voor wat je het ‘eerst’ mag zoeken, zodat je jezelf mag vinden en de ander. Dan zul je weten hoe lief te hebben, zonder dat iemand het je vertelt (Natasha Bedingfield revisited). Want in die openheid gaat de bron stromen diep van binnen.

De weg van het leven leidt alleen maar dóór het leven. Alleen door te leven kan het hart reiken naar zijn/haar bestemming. Het eenvoudige en sobere van het bestaan, het ‘naakte’ bestaan, heeft iets kalmerends. Je maakt je meestal veel drukker dan nodig is. Er zijn maar een paar dingen écht nodig. In het Duits bestaat de uitdrukking ‘Es gibt’, ‘er is’, ‘het geeft’. Leven lijkt rijk als je leert ontvangen, soms ook opvangen. Alleen maar zien wat er te zien is, de dingen, de mensen, en dat volhouden - deze waakzaamheid heet 'liefde'. Heb je vandaag al iemand écht even aangekeken? Heeft iemand jou al met lege handen gestreeld vandaag - even maar en nauwelijks te voelen...?

'Liefde' en 'weten', nu hebben we de beide woorden uit het liedje van Bedingfield bij elkaar.

Ervaringen (vooral 'nare') met anderen kunnen je openheid, je ademhaling met het leven, beschadigen, zorgen dat je niet meer of niet meer écht ademt. Het leven stokt dan, je stikt. Dan begint de verstrikking in jezelf, de verstikking. Je komt er bijna niet meer uit. Alles wordt méér van hetzelfde, er ‘gebeurt hier ook nooit eens niets’. De grauwe monotonie kerft zich in je hart tot het schrijnt. Je wordt stil en eenzaam en van binnen huil je, zonder tranen.

Natasha Bedingfield zingt over iemand ‘who knows how to love you without being told’. Om te weten hoe je moet liefhebben, zonder dat iemand je het vertelt, blijk je eerst in de uiterste eenzaamheid, misschien zelfs verlatenheid te moeten komen. Niemand kán het je ook voorzeggen. Alleen jij kunt mij op de weg meenemen en ik jou en zo zullen we het leren. Daarom heet God ‘liefde’, niemand is zo eenzaam als Hij en zo ongekend. Door die eenzaamheid immers alleen ben je wie je wordt, zo eenvoudig en zo recht-uit, zo ontvangend, zo zacht en teer. Opmerkelijk dat ik om met jou te zijn eerst zuiver moet worden en zijn en blijven. Pas als ik zo ‘aware’ en ‘awake’ ben, kan ik zijn, mét jou.

Pas als ik ‘open’ ben, als ik dus ‘ontvankelijk’ ben, ben ik die ik word. (En nee, je mag niet zeggen: 'Ik word wie ik ben'). Want alleen zo - open, onzeker, op de tast, ook naar jou... - gaat het leven écht en zinvol verder, zonder te weten waarheen, maar wel vérder. De weg brengt me bij het doel. Misschien is de weg het doel...

Help me elke dag open en leeg te zijn voor jou, met jou...

De tekst van ‘Soulmate’:
Incompatible, it don't matter though,
'cos someone's bound to hear my cry.
Speak out if you do,
you're not easy to find.

Is it possible Mr. Loveable
is already in my life?
Right in front of me,
or maybe you're in disguise.

Who doesn't long for someone to hold,
who knows how to love you without being told,
somebody tell me why I'm on my own
if there's a soulmate for everyone.

Here we are again, circles never end,
how do I find the perfect fit.
There's enough for everyone,
but I'm still waiting in line.

Who doesn't long for someone to hold,
who knows how to love you without being told,
somebody tell me why I'm on my own,
if there's a soulmate for everyone.

If there's a soulmate for everyone.

Most relationships seem so transitory.
They're all good but not the permanent one.

Who doesn't long for someone to hold,
who knows how to love you without being told,
somebody tell me why I'm on my own,
if there's a soulmate for everyone.

Kijk even naar ’Soulmate’ van Natasha Bedingfield